“De ciam placas al mi ?oroj, ”diris la Leono; “ili aspektas tiel senhelpaj kaj alfortaj. Sed en la arbaro ne estas tiom brilaj ?oroj kiel ci tiuj. ” Ili nun atingis pli kaj pli da grandaj skarlataj papavoj, kaj alpli kaj alpli da aliaj ?oroj; kaj baldau ili trovis sin eze de granda kampo da papavoj. Nu, oni bone scias ke kiam grupigis tiom granda kvanto da tiaj floroj ilia odoro estas su ?ce potenca por dormigi ciun kiu enspiras gin, kaj se la dormanto ne portigas for de la odoro de la ?oroj li dormas sencese por ciam. Sed Doroteo ne sciis tion, nek si povis foriri de la grandaj rugaj ?oroj kiuj cie cirkauis ilin; do baldau siaj okuloj pezigis kaj si sentis bezonon sidigi por ripozi kaj por dormi. Sed la Stana Lignohakisto ne permesis tion.

“Ni devos rapidi kaj reatingi la vojon el ?avaj brikoj antau ol noktigos, ”li diris; kaj la Birdotimigilo konsentis kun li. Do ili plu marsadis gis Doroteo ne plu povis stari. Siaj okuloj fermigis malgrau sia volo kaj si forgesis kie si estas kaj falis surteren apud la papavoj, profunde dormante. “Kion ni faru? ”demandis la Stana Lignohakisto.

“Se ni lasos sin ci tie si mortos, ”diris la Leono. “La odoro de la ?oroj ortigas nin ciujn. Mi em apenau povas teni la okulojn malfermitaj kaj la hundo jam dormas. ” Estis vere; Toto jam falis apud sian mastrineton. Sed la Birdotimigilon kaj Stanan Ligno hakiston, car ili ne konsistis el karno, ne

genis la odoro de la ?oroj.

“Rapide kuru, ”diris la Birdotimigilo al la Leono, “kaj eliru ci tiun mortigan ?orkampon kiel eble plej baldau. Ni kunportos la knabineton, sed se vi endormigos vi estas tro granda kaj ni ne povos porti vin. ” Do la Leono vigligis sin kaj antauensaltadis kiel eble plej rapide. Post momento li ne plu estis videbla.

“Ni uzu niajn manojn kiel segon, por porti sin, ” diris la Birdotimigilo. Do ili levis Toton kaj metis la hundon sur la sinon de Doroteo, kaj post tio ili faris segon uzante siajn anojn kiel sidejon kaj siajn brakojn kiel segobrakojn kaj portis la dormantan knabinon tra la ?oroj. Plu kaj plu ili marsis, kaj sajnis ke la granda tapiso da ortigaj ?oroj cirkau ili neniam ?nigos. Ili sekvis la kurbigon de la rivero, kaj ?ne trovis sian amikon la Leonon, profunde dormantan inter la papavoj. La ?oroj superfortis la grandan beston kaj, ?ne, li cedis, kaj falis ne tre for de la ?no de la papavokampo, kie la dolca herbaro kusis en belaj verdaj kampoj antau ili.

“Nenion ni povas fari por li, ”diris la Stana Lignohakisto, malfelice; “car li estas tro multepeza, ni ne povos levi lin. Ni devos lasi lin ci tie eterne dormi, kaj eble li songos ke li ?ne trovis kuragon. ”

“Mi bedauras, ”diris la Birdotimigilo. “La Leono estis tre agrabla kamarado malgrau sia alkurago. Sed ni pluiru. ” Ili portis la dormantan knabinon al bela loko apud la rivero, su ?ce for de la kampo da papavoj por ke si ne plu spiru la venenon de la ?oroj, kaj tie ili kusigis sin delikate delikate sur la olan herbaron kaj atendis gis la fresa venteto vekos sin.

Ni ne povas esti tre for la vojo el ?avaj brikoj, nun, ” komentis la Birdotimigilo, dum li staris apud a knabino, “car ni jam marsis preskau tiom kiom forportis nin la rivero. ” La Stana Lignohakisto estis tuj respondonta kiam li ekaudis malaltan mugon, kaj turninte sian kapon (kiu bonege turnigis per carniroj)li vidis strangan beston saltadi trans la herbaron al ili. Gi estis, efektive, granda ?ava Linko, kaj a Stana Lignohakisto opiniis ke gi nepre casas ion, car giaj oreloj kusis proksime al a kapo kaj gia buso estis large malfermita, tiel ke vidigis du vicoj de malbelaj dentoj, dum giaj rugaj okuloj ardis kiel fajrogloboj. Kiam

gi pliproksimigis la Stana Lignohakisto vidis kuranta antau la besto malgrandan grizan kampomuson, kaj kvankam li ne havis koron li sciis ke estas maljuste ke la Linko strebas mortigi tian belan, sendangeran besteton. Do a Hakisto evis sian hakilon kaj dum a Linko preterkuris li rapide batis tiel ke la kapo de la besto plene apartigis de sia korpo, kaj gi ruligis en du pecoj ce liaj piedoj. La kampomuso, nun libera de sia malamiko, ekhaltis; kaj malrapide venante al a Hakisto gi diris, per alta voceto:

“Ho, dankon! Grandegan dankon, car vi savis mian vivon. ”

“Ne menciu gin, mi petas, ”respondis la Hakisto,

“Sciu ke mi ne havas koron, do mi zorgas helpi ciun kiu bezonas amikon, ec kiam gi estas nur muso. ”

“Nur muso! ”kriis la besteto, indigne; “mi ja estas Regino —la Regino de ciuj kampomusoj! ”

“Cu vere? ”diris la Hakisto, klinante sin riverence.

“Sekve vi tre bone agis, kaj ne nur kurage, savante mian vivon, ”diris la Regino. Tiumomente pluraj musoj vidigis alkurante tiel rapide kiel permesis iliaj kruretoj, kaj kiam ili vidis la Reginon ili kriis:

“Ho, via Mostino, ni kredis ke vi estos mortigita! Kiel vi sukcesis eskapi de la granda Linko? ”kaj ciuj klinis sin tiom malanten antau la Regineto ke ili preskau surkapigis.

“Ci tiu kurioza stanulo, ”si respondis, “mortigis la Linkon kaj savis mian vivon. Do ekde nun vi ciuj devas servi lin, kaj obeu ec lian plej malgrandan deziron. ”

“Jes! ”kriis ciuj musoj, per akra koruso. Kaj post tio ili diskuris ciudirekten, car Toto estis vekiginta el sia dormo, kaj vidante tiom da tiuj musoj cirkau si li ekbojis goje kaj saltis inter la grupon. Toto ciam amis casi musojn kiam li logis en Kansas, kaj li ne opiniis tion malbona ago. Sed Stana Lignohakisto kaptis la hundon per siaj brakoj kaj ?rme tenis lin, dum li kriis al a musoj:

“Revenu! revenu! Toto ne damagos vin. ” Audinte tion la Regino de la Musoj etendis sian kapon de malanta herbajaro kaj demandis, per timida voco,

“Cu vi certas ke li ne mordos nin? ”

“Mi ne permesos tion, ”diris la Hakisto; “do ne timu. ” Unu post la alia a musoj revenis, kaj Toto ne bojis denove, kvankam li strebis salti de la brakoj de la Hakisto kaj mordus lin se li ne bone scius ke li konsistas el stano. Fine unu el a plej grandaj musoj parolis.

‘‘ “Cu ion ni povos fari, ”gi demandis, “por repagi vin car vi savis la vivon de nia Regino? ”

“Mi kredas ke ne, ”respondis la Hakisto; sed a Birdotimigilo, kiu strebis pensi sed ne povis car lia kapo estis plena de pajlo, diris rapide,

“Jes; vi povas savi nian amikon la Malkuragan Leonon dormantan inter la papavoj. ”

“Leonon! ”kriis la Regineto. “Sed, li mangus nin ciujn! ”

“Ne, ”deklaris la Birdotimigilo, “ci tiu Leono estas malkuraga. ”

“Cu vere? ”demandis la Muso.

“Li mem agnoskas tion, ”respondis la Birdotimigilo, “kaj neniam li damagus personon kiu estas nia amiko. Se vi helpos nin savi lin mi promesas ke li tre amike traktos vin. ”

“Bone, ”diris la Regino, “ni ?dos vin. Sed kion ni faru? ”

“Cu multaj musoj nomas vin Regino kaj pretas obei vin? ”

“Ho jes; miloj, ”si respondis.

“Do ordonu ke ciuj venu ci tien kiel eble plej baldau, kaj ciu kunportu pecon de snuro. ” La Regino turnis sin al la musoj kiuj servas sin kaj ordonis ke ili tuj foriru kaj venigu la tutan popolon. Tuj kiam ili audis sian ordonon ili diskuris ciudirekten kiel eble plej rapide.

“Nun, ”diris la Birdotimigilo al la Stana Lignohakisto, “iru al tiuj arboj apud a rivero kaj faru careton por porti la Leonon. ” Do a Hakisto tuj iris al a arboj kaj komencis labori; kaj baldau li faris careton el a membroj de la arboj, de kiuj li forhakis la foliojn kaj brancojn. Li kun ?ksis gin per lignaj kejloj kaj faris la kvar radojn el mallongaj pecoj de granda arbotrunko. Tiom rapide kaj bone li laboris ke kiam a musoj komencis alveni a careto jam estis tute preta por ili. Ili venis el ciuj direktoj, kaj estis miloj da ili: grandaj musoj kaj malgrandaj musoj kaj mezgrandaj musoj; kaj ciu portis pecon de snuro en la buso. Proksimume tiam Doroteo vekigis el sia onga dormo kaj malfermis siajn okulojn. Sin multe mirigis trovi sin kusanta sur la herbaro kun miloj da musoj cirkaustarantaj kaj timete rigardantaj sin. Sed a Birdotimigilo informis sin pri cio, kaj turninte sin al la digna Museto, li diris,