“Kiom distanca estas la Smeralda Urbo? ”la knabino demandis.

“Mi ne scias, ”respondis Boq, tre serioze, “car mi neniam iris tien. Estas pli bone ke oni restu distance de Oz, krom se vere necesas. Sed la vojo al la Smeralda Urbo estas longa, kaj vi bezonos mulajn agojn. La lando ci tie estas rica kaj agrabla, sed vi devos trairi krudajn kaj dangerajn lokojn antau ol atingi la ?non de via marsado. ”

Tio iomete timigis Doroteon, sed si sciis ke nur la Granda Oz povos helpi sin reiri al Kansas, do si kurage decidis ne retroiri.

Si adiauis siajn amikojn, kaj rekomencis marsadi lau la vojo el ?avaj brikoj. Post kiam si iris plurajn kilometrojn si decidis halti por ripozi, do si grimpis gis la supro de la barilo apud la vojo kaj sidigis. Granda maizkampo estis ali ?anke de la barilo, kaj si vidis ke ne tre distanca estas Birdotimigilo, metita alte sur stangon por forpeli la birdojn de la matura maizo.

Doroteo apogis sian mentonon per mano kaj penseme rigardis la Birdotimigilon. Gia kapo estis malgranda sako plenigita per pajlo; surpentritaj sur gi estis okuloj, nazo, kaj buso, por simili vizagon. Malnova, pinta blua capelo, kiu antaue apartenis al iu Mangtulo, estis metita sur lian kapon, kaj la cetero de la ?guro estis blua vestokompleto, multe uzita kaj paliginta, kiu ankau estis plenigita per pajlo. Sur la piedoj estis paro da malnovaj botoj kun bluaj suprajoj, kiajn portas ciu viro en tiu lando, kaj la ?guro estis altigita super la maiztigojn per stango kiu estis pusita en lian kolon.

Dum Doroteo rigardis atentoplene la kuriozan, pentritan vizagon de la Birdotimigilo, sin surprizis vidi ke unu el la okuloj malrapide palpebrumas al si. Unue si supozis ke sendube si eraris, car neniam iu el la Birdotimigiloj en Kansas palpebrumas; sed baldau la ?guro amikeme skuetis sian kapon al si. Tiam si malsupren grimpis de la barilo kaj marsis al la Birdotimigilo, dum Toto cirkaukuradis la stangon bojante.

“Bonan tagon, ”diris la Birdotimigilo, per iom rauka voco.

“Cu vi parolis? ”demandis la knabino, mirante.

“Certe, ”respondis la Birdotimigilo; “kiel vi fartas? ”

“Su ?ce bone, dankon, ”respondis Doroteo, gentile.

“Kiel vi fartas? ”

“Mi ne fartas bone, ”diris la Birdotimigilo ridetante,

“car estas tre ede stari ci tie nokte kaj age por fortimigi korvojn. ”

“Cu vi ne povas malsupreniri? ”demandis Doro eo.

“Ne, car ci tiu stango estas pusita en mian dorson. Se vi bonvolos forpreni la stangon, mi estos multe dankema al vi. ”

Doroteo etendis ambau brakojn kaj delevis la ?guron de la stango; car, estante plenigita per pajlo, gi estis malmultepeza.

“Tre grandan dankon, ”diris la Birdotimigilo, kiam li estis metita sur la teron. “Mi sentas min kvazau vere novan. ”

Doroteon perpleksigis audi tion, car sajnis al si strange audi viron plenigitan per pajlo paroli, kaj vidi lin riverenci kaj marsadi apud si.

“Kiu vi estas? ”demandis la Birdotimigilo, kiam li estis sin strecinte kaj oscedinte. “Kaj kien vi iras? ”

“Mi nomigas Doroteo, ”diris la knabino, “kaj mi iras al la Smeralda Urbo, por peti la Grandan Ozon resendi min min al Kansas. ”

“Kie estas la Smeralda Urbo? ”li demandis; “kaj kiu estas Oz? ”

“Cu vi ne scias? ”si respondis, surprizite.

“Tute ne. Mi nenion scias. Komprenu, mi estas plenigita per pajlo, do al mi tute mankas cerbo, ”li respondis malgoje.

“Ho, ”diris Doroteo, “min multe bedaurigas tio. ”

“Cu vi kredas, ”li demandis, “Ke se mi iros al la Smeralda Urbo kun vi, la granda Oz donos al mi iom da cerbajo? ”

“Mi ne scias, ”si respondis, “sed vi rajtos akompani min, se vi deziras. Se Oz ne donos al vi cerbajojn, vi ne estos pli malbonfortuna ol vi estas nun. ”

“Estas vere, ” diris la Birdotimigilo. “Komprenu, ”li pludiris, iom sekreteme, “ne genas min ke miaj kruroj kaj brakoj kaj korpo estas plenigitaj per pajlo, car mi ne povas esti vundita. Se iu pasas sur miajn pied ?ngrojn au pusas pinglon en mi, ne gravas, car mi ne povas sentas gin. Sed mi ne volas ke oni nomu min stulta, kaj se mia kapo restos plena de pajlo anstatau de cerbo, kian havas vi, kiel mi iom povos scii ion ajn? ”

“Mi komprenas vian senton, ”diris la knabineto, kiu vere kunsentis kun li. “Se vi venos kun mi, mi petos al Oz ke li faru cion eblan por vi. ”

“Dankon, ”li respondis dankeme.

Ili reiris al la vojo, Doroteo helpis lin transgrimpi la barilon, kaj ili komencis marsadi lau la vojo el ?avaj brikoj cele la Smeraldan Urbon. Al Toto ne placis la nova akompananto, unue. Li ?aradis cirkau la pajloplenigito kvazau suspektante ke eble estas nesto de ratoj en la pajlo, kaj li ofte bojetis malamikeme kontrau la Birdotimigilon.

“Ne vin genu Toto, ”diris Doroteo, al sia nova amiko; “li neniam mordas. ”

“Ho, li ne timigas min, ”respondis la Birdotimigilo.

“Li ne povos damagi la pajlon. Permesu ke mi portu tiun korbon por vi. Ne genos min, car mi ne povas lacigi. Mi diros al vi sekreton, ”li pludiris, dum li kunmarsadis.

“Nur unu aferon en la tuta mondo mi timas. ”

“Kion? ”demandis Doroteo; “cu la Mangtulan kultiviston kiu faris vin? ”

“Ne, ”respondis la Birdotimigilo; “flamanta alumeto. ”

Post kelkaj horoj la vojo komencis krudigi, kaj la marsado farigis tiom malfacila ke la Birdotimigilo ofte stumblis pro la ?avaj brikoj, kiuj tie estis tre malglataj. Efektive, kelkfoje ili estis rompitaj au tute mankis, tiel ke restis nur truoj kiujn Toto transsaltis kaj Doroteo cirkaumarsis. Sed la Birdotimigilo, pro manko de cerbo, antauenmarsis senpauze, kaj tial pasis en la truojn kaj sternigis sur la malmolajn brikojn. Tamen tio neniam vundis lin, kaj Doroteo relevis lin kaj restarigis lin sur la piedoj, dum li gaje ridis kun si pro la akcidento.

La kultivitaj kampoj tute ne estis tiel bone prizorgataj ci tie kiel en la antauaj lokoj. Trovigis malpli da domoj kaj malpli da fruktarboj, kaj ju pli ili marsis, des pli senbela kaj solsentiga farigis la tereno. Je la tagmezo ili sidigis apud la vojo, proksime al rivereto, kaj Doroteo malfermis sian korbon kaj elprenis panon. Si proponis pecon al la Birdotimigilo, sed li rifuzis.

“Mi neniam malsatas, ”li diris, “kaj estas oportune ke estas tiel, car mia buso estas nur pentrita, kaj se mi tondus truon en gi por ke mi povu mangi, la pajlo kiu plenigas min elfalus, kaj tio ruinigus la formon de mia kapo. ” Doroteo tuj vidis ke tio estas vera, do si nur kapjesis kaj plu mangis sian panon.

“Rakontu al mi iom pri vi mem, kaj pri la lando el kiu vi venis, ”diris la Birdotimigilo, kiam si estis ?ninta sian mangon. Do si parolis al li pri Kansas, kaj la kiom griza estas cio tie, kaj kiel la ciklono portis sin al ci tiu kurioza Lando Oz. La Birdotimigilo atente auskultis, kaj diris,

“Mi ne komprenas kial vi volas foriri el ciu tiu bela lando kaj reiri al la seka, griza loko kiun vi nomas Kansas. ”

“Vi ne komprenas car vi ne havas cerbon, ”respondis la knabino. “Ne grave kiom mizeraj kaj grizaj estas niaj hejmoj, ni karno-kaj sango-homoj preferas logi tie ol en iu alia lando, negrave kiom bela. Nenio egale bonas kiel la hejmo. ” La Birdotimigilo gemis.

“Kompreneble mi ne povas kompreni, ”li diris. “Se viaj kapoj estus plenaj de pajlo, kiel la mia, versajne vi ciuj logus en la belaj lokoj, kaj sekve tute mankus homoj en Kansas. Estas bonsorte por Kansas ke vi havas cerbon. ”

“Bonvolu rakonti al mi, dum ni ripozas, ”petis la infano. La Birdotimigilo rigardis sin riproce, kaj respondis,

“Mia vivo gis nun estis tiom mallonga ke efektive mi scias tute nenion. Mi farigis nur antauhierau. Mi tute ne scias kio okazis en la mondo antau tiam. Bonfortune, kiam la kultivisto faris mian kapon, li unue pentris miajn orelojn, tiel ke mi audis kio okazas. Apudestis alia Mangtulo, kaj kion mi unue audis estis la parolo de la kultivisto,