Kiam matenigis, la Kukurbokapo vekis Tipon. Liforfrotis la dormemon el siaj okuloj, banis sin enrivereto, kaj poste mangis iom da kunportitaj pano kajfromago. Tiel preparinte sin por nova tago, la knabodiris:

“Ni tuj komencu. Nau mejloj estas longa distanco, sed ni versajne atingos la Smeraldan Urbon antau latagmezo, se ne okazos akcidentoj. ”

Do la Kukurbokapo denove estis sidigita sur ladorson de la Seg-Cevalo kaj la marsado rekomencigis.

Tip rimarkis ke la purpura koloro de la herbarokaj arboj nun multe paligis kaj post nelonge lapalpurpuro komencis akiri verdan karakteron kiu iompost iom heligis dum ili proksimigis al la grandaUrbo kie regas la Birdotimigilo. La grupeto jam marsis nur apenau du mejlojn kajsubite la ?ave pavimita strato estis dividita per largarapida rivero. Tip cerbumis pri kiel transiri; sed postkelka tempo li trovis viron en pramo venanta de laalia ?anko de la akvu ?uo. Kiam la viro atingis la bordon, Tip demandis:

“Cu vi transportos nin al la alia ?anko? ”

“Jes, se vi pagos, ”respondis la pramisto, kiesvizago havis koleretan, malagrablan aspekton.

“Sed mi ne havas monon, ”diris Tip.

“Neniom? ”demandis la viro.

“Neniom, ”respondis la knabo.

“Do mi ne rompos mian dorson remante por vi, ”diris la pramisto, decideme.

“Vere afabla viro! ”komentis la Kukurbokapo, ridetante. La pramisto kolere rigardis lin, sed ne respondis. Tip strebis pensi, car multe cagrenis lin trovi sianvojagplanon subite ?nita.

“Mi nepre devas atingi la Smeraldan Urbon, ”lidiris al la pramisto; “sed kiel mi transiros la riveronse vi ne transportos min? ”La viro ridis, kaj la rido ne estis afabla.

“Tiu ligna cevalo ?osos, ”diris li; “kaj vi povosrajdi lin trans la riveron. Kaj tiu Kukurbokapaculoakompananta vin, nu li sinkos au nagos, ja negravos. ”

“Ne genu vin pri mi, ”diris Jocjo, afable ridetanteal la malagrabla pramisto; “certe mi ?osos bele. ”Tip opiniis la eksperimenton farinda, kaj la Seg-Cevalo, kiu tute ne komprenis la signifon de dangero, ne kontrauis. Do la knabo kondukis gin en la akvonkaj grimpis sur gian dorson. Jocjo ankau enpasis gisla akvo atingis liajn genuojn kaj prenis la voston dela cevalo por ke la kukurba kapo restu super la akvo.

“Nun, ”diris Tip, instruante la Seg-Cevalon, “se vimovos viajn krurojn vi versajne nagos; kaj se vi nagosni versajne atingos la alian bordon. ”La Seg-Cevalo tuj komencis movi siajn krurojn, kiuj agis kiel remiloj kaj movis la aventuremulojnmalrapide trans la riveron al la alia ?anko. Tiomsukcesis la nago ke baldau ili grimpis, malseke kajgutante, la herbokovritan bordon. La kruroj de la pantalono de Tip kaj liaj suoj estisplene malsekaj; sed la Seg-Cevalo estis tiom perfekte?osinta ke supre, ekde la genuoj, la knabo estis tuteseka. Sed la Kukurbokapo, nu ciu ero de lia belegavestaro gutis malsekege.

“La suno baldau sekigos nin, ”diris Tip, “kaj ninun sendangere atingis ci tien malgrau la pramisto, kaj ni povos plumarsi. ”

“Nagi tute ne genis min, ”komentis la cevalo.

“Nek min, ”diris Jocjo. Ili baldau reatingis la vojon el ?avaj brikoj, kiudaurigis la vojon kiun ili forlasis ce la alia bordo, kajTip denove sidigis la Kukurbokapon sur la dorson dela Seg-Cevalo.

“Se vi rapide rajdos, ”diris li, “la vento helpossekigi viajn vestojn. Mi tenos la voston de la cevalokaj postkuros vin. Tiel ni ciuj sekigos tre rapide. ”

“Do la cevalo devos tre rapide pasi, ”diris Jocjo.

“Laueble plej rapide, ”respondis la Seg-Cevalo, gaje. Tip prenis la ?non de la branco kiu servis kielvosto de la Seg-Cevalo, kaj laute vokis:

“Ek! ”La cevalo komencis rapide pasi, kaj Tip sekvis. Libaldau decidis ke ili povos pli rapide kuri, do li kriis

“Trot! ”Nu, la Seg-Cevalo memoris ke tiu vorto estisordono kuri plej rapide; do li komencis skukuradilau la vojo plej rapide, kaj nur malfacile Tip —kurante pli rapide ol iam antaue —povis resti sur siajpiedoj. Baldau li ne plu povis spiri, kaj kvankam li voliskrii

“Halt! ”al la cevalo, li trovis sin nekapabla eligila vorton el sia gorgo. Subite la ?no de la vosto kiunli tenis, car gi estis nur morta branceto, rompigis, kajtujsekve la knabo trovis sin ruliganta en la polvo dela vojo, dum la cevalo kaj gia kukurbokapa rajdantoforrapidis kaj post momento malaperis en lamalproksimon. Kiam Tip ?ne levis sin kaj eligis la polvon el siagorgo tiel ke li povus diri

“Halt! ”, ne plu utilis dirigin, car la cevalo estis delonge ne plu videbla. Do li faris la solan racian agon. Li sidigis kaj boneripozis, kaj poste li komencis marsi lau la vojo.

“Iam mi reatingos ilin, ”li pensis; “car la vojo?nigas ce la pordoj de la Smeralda Urbo, kaj ili nepovos pli foren iri. ”Dume, Jocjo ?rme tenis la stangon kaj la Seg-Cevalo rapidegis lau la vojo kvazau konkurcevalo. Neniu el ili sciis ke Tip postrestis, car laKukurbokapo ne retrenrigardis, kaj la Seg-Cevalo nepovis. Dum li rajdis, Jocjo rimarkis ke la herbaro kaj arboj farigis brile verdkoloraj, do li divenis ke iliproksimas al la Smeralda Urbo ec antau ol la altajspajroj kaj kupoloj videblis. Fine, alta muro el verdaj stonoj, kovrita persmeraldoj, aperis antau ili; kaj timante ke la Seg-Cevalone scios halti kaj tial eble frakasos ilin ambau kontraula muron, Jocjo kuragis krii

“Halt! ”kiel eble plej laute. Tiom subite obeis la cevalo ke sen stango Jocjosendube falus kapantauen kaj lia bela vizago ruinigus.

“Vere rapida rajdo, kara Pacjo! ”li kriis; kaj, audinte neniun respondon, li sin turnis kaj unuafojetrovis ke Tip ne estas kun ili. Tiu lausajna foriro de Tip estis nekomprenebla porla Kukurbokapo kaj maltrankviligis lin. Kaj dum lidemandis al si pri kio okazis al la knabo, kaj kionfari en ci tiu malfacila cirkonstanco, la enirejo en laverda muro malfermigis kaj viro elpasis. Tiu viro estis malalta kaj ronda, kun dika vizagokiu aspektis rimarkinde afabla. Li estis vestita tute perverdajoj kaj portis altan, pintan verdan capelon sursia kapo, kaj verdajn okulvitrojn sur siaj okuloj. Liklinis sin antau la Kukurbokapo kaj diris:

“Mi estas la Pordogardisto de la Smeralda Urbo. Cu mi rajtas demandi kiu vi estas, kaj kion vi celas? ”

“Mi nomigas Jocjo Kukurbokapo, ”respondis laaliulo, ridetante; “sed pri mia celo, mi tute ne sciaskio gi estas. ”La Pordogardisto evidente estis surprizita, kaj liskuis sian kapon kvazau nekontenta pro tiu respondo.

“Kio vi estas, homo au kukurbo? ”li demandis, gentile.

“Ambau, se placas al vi, ”respondis Jocjo.

“Kaj tiu ligna cevalo —cu gi vivas? ”demandis laGardisto. La cevalo suprenrulis unu tuberokulon kajpalpebrumis al Jocjo. Poste gi dancetis kaj faligis unupiedon forte sur la pied ?ngrojn de la Gardisto.

“Ajjj! ”kriis tiu viro.

“Mi bedauras ke mi demandistion. Sed via respondo plene konvinkas. Cu vi havascelon, sinjoro, en la Smeralda Urbo? ”

“Mi kredas ke jes, ”respondis la Kukurbokaposerioze; “sed mi ne povas pensi kio gi estas. Mia patroplene scias pri gi, sed li ne estas ci tie. ”

“Strange —vere strange! ”deklaris la Gardisto.

“Sedvi aspektas tute sendangera. Oni ne ridetas tiom belekiam oni intencas misagi. ”

“Tiurilate, ”diris Jocjo, “mi ne povas ne rideti, carmian vizagon tiel cizis postrancilo. ”

“Nu, eniru mian cambron kun mi, ”pludiris laGardisto, “kaj mi pripensos kion fari por vi. ”Do Jocjo rajdis la Seg-Cevalon tra la enirejon enmalgrandan cambron kiu estis enkonstruita en lamuro. La Gardisto tiris sonorilsnuron, kaj baldau trealta soldato —portanta verdan uniformon —eniris tra laalia pordo. Tiu soldato portis longan verdan pa ?lonsur sia sultro kaj havis belan verdan barbon kiu atingisec liajn genuojn. La Gardisto tuj alparolis lin, dirante:

“Jen fremda viro kiu ne scias kial li venis al laSmeralda Urbo, nek kion li volas. Diru al mi, kion nifaru pri li? ”La Soldato kun la Verda Barbo rigardis Jocjonmulte zorgeme kaj scivole. Fine li skuis sian kapontiom decide ke malgrandaj ondoj skuigis laulonge delia barbo, kaj poste li diris:

“Mi konduku lin al Lia Mosto, la Birdotimigilo. ”

“Sed kion Lia Mosto, la Birdotimigilo, faros pri li? ”demandis la Pordogardisto.

“Tion decidu Lia Mosto, ”respondis la soldato.

“Mihavas su ?cajn taskojn proprajn. Ciu eleksteraproblemo estas transdonenda al Lia Mosto. Do metula okulvitrojn sur lin kaj mi kondukos lin al la regapalaco. ”Do la Gardisto malfermis grandan keston daokulvitroj kaj strebis trovi vitrojn su ?ce grandajn porla rondaj okulegoj de Jocjo.

“En mia stoko vere ne estas vitroj kapablaj kovritiujn okulojn, ”diris la viro, gemante; “kaj via kapo estastiom granda ke mi devos cirkauligi la okulvitrojn. ”

“Sed kial mi bezonas okulvitrojn? ”demandis Jocjo.

“Tia estas la modo, ci tie, ”diris la Soldato, “kaj ilimalhelpas blindigon per la lumbrulado kaj brilado dela belega Smeralda Urbo. ”

“Ho! ”krietis Jocjo.

“Nepre cirkauligu ilin. Mi nevolas blindigi. ”

“Nek mi! ”interrompis la Seg-Cevalo; do oni rapideligis verdajn okulvitrojn sur la elstarajn tuberojn kiujservis kiel okuloj por gi. Post tio la Soldato kun la Verda Barbo kondukis ilintra la interna pordo kaj ili tuj trovis sin sur la cefastrato de la glora Smeralda Urbo. Brilantaj verdaj gemoj ornamis la antauajojn de labelaj domoj kaj la turoj kaj turetoj estis kovritaj persmeraldoj. Ec la verda marmora pavimo brilis prokaraj stonoj, kaj vere forte kaj mirige aspektis al tiukiu unuafoje vidas gin. Tamen, la Kukurbokapo kaj la Seg-Cevalo, kiujnenion sciis pri riceco kaj beleco, malmulte atentis lamirigajojn kiujn ili vidis tra la verdaj okulvitroj. Ilitrankvile sekvis la verdan soldaton kaj apenaurimarkis la arojn da verdaj homoj kiuj rigardadis ilinsurprizate. Kiam verda hundo elkuris kaj bojis je ili, la Seg-Cevalo tuj piedfrapis per sia ligna kruro kajtio kurigis la hurlantan besteton en domon; sed neniopli grava ol tio okazis interrompante ilian antauenironal la rega palaco. La Kukurbokapo volis rajde grimpi la verdajnmarmorajn stupojn kaj rekte eniri al la Birdotimigilo; sed la soldato malpermesis. Do Jocjo decevaligis, tremalfacile, kaj servisto kondukis la Seg-Cevalon al lamalantauo dum la Soldato kun la Verda Barboakompanis la Kukurbokapon en la palacon, tra laantaua pordo. La fremdulo estis lasita en bele meblitaatendocambro dum la soldato foriris anonci lin. Hazarde, je tiu momento Lia Mosto estis libera kajtre enuis pro manko de sinokupo, do li ordonis keoni tuj enkonduku la vizitanton en la troncambron. Jocjo tute ne sentis timon au embarasigon pro lapenso ke li renkontos la reganton de tiu glorega urbo, car li tute nenion sciis pri la kutimoj de la mondo. Sed kiam li eniris kaj la unuan fojon vidis LianMoston la Birdotimigilon sidantan sur sia brilantatrono, li ekhaltis pro surprizego.