“CI tiu pulvoro bezonos kelkajn minutojn por fari sian e ?kon,”komentis la Magiisto, sutante gin sur ciun parton de la korpo tre zorge.

Sed subite la Mikscifona Knabino etendis unu brakon, kiu batis la botelon da pulvoro el la mano de la kurbiginto kaj jetis gin trans la cambron. Oncjo

Noncjo kaj Margolote estis tiom alarmitaj ke ili ambau malantauen saltis kaj kunfrapigis, kaj la kapo de Oncjo skuis la breton super ili kaj renversis la botelon en kiu estis la Stoniga Likvajo.

La Magiisto tiom sovage kriis ke Ojo forsaltis kaj la Mikscifona Knabino saltis post li kaj terurite metis cirkau lin siajn stofoplenajn brakojn. La Vitra

Kato minace blekis kaj kasis sin sub la tablo, kaj tial kiam la potenca Stoniga Likvajo elversigis gi falis nur sur la edzinon de la Magiisto kaj la onklon de Ojo. La sorco tuj e ?kis je ili. Ili ekstaris senmove kaj rigide kiel marmoraj statuoj, en precize la samaj pozicioj kiel kiam la Likvajo tra ?s ilin.

Ojo forpusis la Mikscifonan Knabinon kaj kuris al Oncjo Noncjo, plena de terura timo pri la sola amiko kaj protektanto kiun li konis. Kiam li prenis la manon de Oncjo gi estis frida kaj malmola. Ec la longa griza barbo estis solide marmora. La Kurbiginta Magiisto cirkausaltadis en la cambro pro freneza malespero, petegante sian edzinon pardoni lin, paroli al li, revivigi!

La Mikscifona Knabino rapide perdis sian timon, si nun pliproksimigis kaj rigardis de unu al la alia de la homoj tre interesate. Poste si rigardis sin kaj ridis. Rimarkinte la spegulon, si ekstaris antau gi kaj ekzamenis sian eksterordinaran aspekton miregante —siajn butonokulojn, perlabidajn dentojn kaj elstaran nazon. Poste, parolante al sia re ?ekto en la spegulo, si ekdiris:

“Ho, jen vere puca dam’!

Hontigus farbojn tia fam’.

Brale-brile, frale-frile!

Saluton vi, Fr-in’Kia-nam?”

Si riverencis, kaj la re ?ekto riverencis. Poste si denove ridis, longe kaj gaje, kaj la Vitra Kato rampis el sub la tablo kaj diris:

“Ne mirige ke vi ridas pro vi. Vi ja estas acaspekta!”

“Acaspekta?”si respondis. “Ho, al mi ege placas. Mi estas

Originalo, bonvolu scii, kaj tial nekomparebla. El ciuj komikaj, absurdaj, maloftaj, kaj amuzaj uloj en la mondo, mi nepre estas la plej stranga. Kiu alia ol kompatinda

Margolote sukcesus inventi tiel nekredeblan ulon kia mi?Sed mi gojas —mi gojegas! — ke mi estas precize kio mi estas, kaj nenio alia.”

“Silentu, bonvolu!”kriis la senespera Magiisto;“silentu por ke mi povu pensi!Se mi ne pensos mi frenezigos.”

“Do pensu,”diris la Mikscifona Knabino, sidigante en sego. “Pensu lauvole, ne genas min.”

“Ve!min tedas ludi tiun melodion,”kriis la fonografo, parolante tra sia korno per latuneca, grateca voco. “Se ne genos vin, Pipto, knacjo, mi cesos ludi kaj ripozos.”

La Magiisto rigardis malgaje la muzikmasinon.

“Kia aca fortuno!”li ploregis, malfelice. “La Pulvoro de Vivo sendube falis sur la fonografon.”

Li iris al gi kaj trovis ke la ora botelo en kiu antaue estis la valorega pulvoro estis faligita sur la fonograftablon kaj sutis siajn vivigajn grajnojn sur la masinon. La fonografo estis vere viva, kaj komencis danci jigon per la kruroj de la tablo al kiu gi estis sraubita, kaj tiu danco tiom genis D-ron Pipt ke li piedbatis la ajon en angulon kaj pusis benkon kontrau gin por kvietigi gin.

“Vi estis su ?ce gena antaue,”diris la Magiisto, riproce; “sed vivanta fonografo su ?cas por frenezigi ciun mense sanan personon en la Lando Oz.”

“Ne insultu, mi petas,”respondis la fonografo per kolerema tono. “Vi kauzis, knacjo;ne kulpigu min.”

“Vi fusis cion, D-ro Pipt,”aldonis la Vitra Kato, malestime.

“Sed ne min,”diris la Mikscifona Knabino, eksaltante por turnadi sin gaje cirkau la cambro.

“Mi kredas,”diris Ojo, preskau preta plori pro malgojo pri la malfelica sorto de Oncjo Noncjo, “ke devas esti mia kulpo, iel. Oni nomas min Ojo la Misfortuna, sciu.”

“Absurde, infancjo,”respondis la Mikscifona Knabino gaje.

“Neniu povas esti misfortuna kiu havas intelekton por direkti siajn proprajn agojn. La misfortunuloj estas tiuj kiuj petegas oportunon pensi, kiel kompatinda D-ro Pipt ci tie. Pro kio la ekscitigo, s-ro Magifaristo?”

“La Stoniga Likvajo akcidente falis sur mian karan edzinon kaj Oncjon Noncjon kaj marmorigis ilin,”li malfelice respondis.

“Nu, kial ne suti iom de tiu pulvoro sur ilin kaj revivigi ilin?”demandis la Mikscifona Knabino.

La Magiisto eksaltis.

“Nu, min ne tra ?s tiu ideo!”li goje kriis, kaj li prenis la oran botelon, kun kiu li kuris al Margolote.

Diris la Mikscifona Knabino:

“Sultas, multas, pultas — Magiuloj vere stultas!

En lia kapo dika

Pensado sene ?ka

Konsilon mian kultas.”

Starante sur la benko, car li estis tiom kurbiginta ke li ne povis alimaniere atingi la supron de la kapo de sia edzino, D-ro Pipt komencis skui la botelon. Sed ec ne grajno da pulvoro eliris. Li detiris la kovrilon, enrigardis, kaj poste forjetis la botelon kun krio de senespero.

“El, el!Gi estas tute elcerpita,”li kriis. “Malsparita sur tiu mizera fonografo estas la pulvoro kiu povus savi mian karan edzinon!”

Post tio la Magiisto klinis sian kapon sur siaj kurbigintaj brakoj kaj komencis plori.

Ojo simpatiis lin. Li iris al la malfeliculo kaj diris milde:

“Vi povas fari pli da Pulvoro de Vivo, D-ro Pipt.”

“Jes;sed mi bezonos ses jarojn —ses longajn, lacigajn jaroj da kirlado de kvar kaldronoj per ambau piedoj kaj ambau manoj,”estis la doloroplena respondo. “Ses jaroj!dum kompatinda Margolote staros rigardante min kiel marmora statuo.”

“Cu nenio alia estas farebla?”demandis la Mikscifona Knabino.

La Magiisto kapneis. Poste li sajne ekmemoris ion, kaj li malklinis sian kapon.

“Unu alia miksajo povus nuligi la magian sorcon de la Stoniga Likvajo kaj revivigi mian edzinon kaj Oncjon Noncjon,”diris li. “Eble estos malfacile trovi la ajojn kiujn mi bezonas por fari tiun magian miksajon, sed se eblos trovi ilin mi povos fari dum momento tion kio alie necesigus ses longajn, lacigajn jarojn da kirlado de kaldronoj per ambau manoj kaj ambau piedoj.”

“Bone;do ni trovu la ajojn,”proponis la Mikscifona Knabino. “Tio sajnas multe pli sencoplena ol tiom da kirlado de la kaldronoj.”

“Bona propono, Cifoneroj,”diris la Vitra Kato aprobe.

“Gojigas min la trovo ke vi havas bonan cerbon. Mia estas eksterordinare bona. Oni povas vidi gin funkcii;gi estas palruga.”

“Cifoneroj?”ripetis la knabino. “Cu vi nomis min ‘Cifoneroj’?Cu jen mia nomo?”

“Mi —mi kredas ke mia kompatinda edzino intencis nomi vin ‘Angeline, ’”diris la Magiisto.

“Sed al mi plej placas ‘Cifoneroj, ’”si respondis ridante.

“Gi pli taugas al mi, car mi konsistas el nur cifoneroj kaj nenio alia. Dankon pro mia nomo, F-ino Kato. Cu vi mem havas nomon?”

“Mi havas stultan nomon kiun iam donis al mi Margolote, sed gi estas tute maldigna por gravulo kia mi,” respondis la kato. “Si nomis min ‘Fusulo. ’”

“Jes,”gemis la Magiisto;“vi ja estis fusajo, ververe. Mi fusfaris vin, car pli senutila, aroganta, kaj rompigema besto neniam ekzistis.”

“Mi ne estas tiom rompigema,”kolere respondis la kato.

“Mi jam vivis multajn jarojn, car D-ro Pipt eksperimentis pri mi per la unua magia Pulvoro de Vivo kiun li faris, kaj gis nun mi neniam rompis nek fendis nek splitis parton de mi.”

“Sajnas al mi ke vi konstante de-fendas vin,”ridis la Mikscifona Knabino, kaj la kato iris al la spegulo por rigardi.

“Diru al mi,”petegis Ojo, parolante al la Kurbiginta Magiisto, “kion ni devos trovi por la miksajo kiu savos Oncjon Noncjon?”

“Unue,”estis la respondo, “mi devas havi sesfolion. Tio estas trovebla nur en la verda lando cirkau la Smeralda Urbo, kaj sesfolioj estas tre maloftaj, ec tie.”

“Mi trovos gin por vi,”promesis Ojo.