“Do kion mi faru?”demandis la knabo, senespere. “Se kiam ni reiros mi ne kunprenos tiujn tri harojn al la Kurbiginta Magiisto, la aliaj objektoj kiujn mi sercas tute ne utilos, kaj ni ne povos revivigi Oncjon Noncjon kaj

Margoleten.”

“Ili estas nehelpeblaj, mi timas,”diris la Mikscifona Knabino.

“Ne gravas,”pludiris la kato. “Mi efektive ne komprenas kial maljuna Oncjo kaj Margolete valoras tiom da penoj.”

Sed Ojo ne sentis tiel. Li estis tiom senesperigita ke li sidigis sur stumpo kaj komencis plori.

La Vuzo rigardis la knabon penseme.

“Kial ne kunportu min?”demandis la besto. “Kiam vi ?ne atingos la domon de la Magiisto, li certe povos trovi rimedon por eltiri tiujn tri harojn.”

Ojon multe gojigis tiu sugesto.

“Solvite!”li kriis, forvisante la larmojn kaj starigante kun rideto. “Se mi prenos la tri harojn al la Magiisto, ne gravos ke ili restas en via korpo.”

“Tute ne gravos,”akordis la Vuzo.

“Venu, do,”diris la knabo, prenante sian korbon;“ni tuj ekiru. Mi devos trovi plurajn aliajn ajojn, sciu.”

Sed la Vitra Kato iom ridis kaj demandis lau sia malestima maniero:

“Kiel vi intencas elirigi la beston el ciu tiu arbaro?”

Tio perpleksigis ilin dum kelka tempo.

“Ni iru al la barilo, kaj eble ni tie trovos rimedon,” proponis Cifoneroj. Do ili marsis tra la arbaro al la barilo, kaj atingis gin ce punkto precize kontraua al tiu kie ili transiris gin.

“Kiel vi eniris?”demandis la Vuzo.

“Ni transgrimpis,”respondis Ojo.

“Mi ne povas,”diris la besto. “Mi tre rapide kuras, car mi povas atingi mielabelon dum gi ?ugas;kaj mi povas tre alten salti, tial oni konstruis tiel altan barilon por enfermi min. Sed mi tute ne povas grimpi, kaj mi estas tro granda por premi min inter la tabulojn de la barilo.”

Ojo penis elpensi kion fari.

“Cu vi povas fosi?”li demandis.

“Ne,”respondis la Vuzo, “car mi ne havas ungojn. La malsuproj de miaj piedoj estas tute plataj. Nek mi povas rongi la tabulojn, car mi ne havas dentojn.”

“Do efektive vi ne estas tre terura besto,”komentis Cifoneroj.

“Vi neniam audis min mugi, alie vi ne dirus tion,” deklaris la Vuzo. “Kiam mi mugas, la sono ehas kiel tondro tra la valoj kaj arbaroj, kaj infanoj tremas pro timo, kaj virinoj kovras siajn kapojn per siaj antauvestoj, kaj grandaj viroj kuras por kasi sin. Mi supozas ke nenio en la mondo estas egale terura kiel la mugo de Vuzo.”

“Do bonvolu ne mugi,”petetis Ojo fervore.

“Mi nepre ne mugos, car mi ne estas kolera. Nur kiam mi estas kolera mi sonigas mian timigan, orelsiran, animtremigan mugon. Ankau, kiam mi koleras, miaj okuloj ardas per fajro, negrave cu au ne mi mugas.”

“Vera fajro?”demandis Ojo.

“Kompreneble, vera fajro. Cu vi supozas ke ili ardus per fajrimitajo?”demandis la Vuzo, per tono de ofendigo.

“Se tiel, mi solvis la enigmon,”kriis Cifoneroj, dancante gaje. “Tiuj bartabuloj estas el ligno, kaj se la Vuzo staros proksime al la barilo kaj ardigos siajn okulojn per fajro, ili eble ardigos la barilon kaj bruligos gin. Poste li povos formarsi kun ni, car li estos libera.”

“Ha, mi neniam elpensis tian planon, alie mi jam delonge estus libera,”diris la Vuzo. “Sed mi ne povos ardigi fajron en miaj okuloj krom se mi estos tre kolera.”

“Cu vi bonvolos, do, ekkoleri pri io?”demandis Ojo.

“Mi provos. Vi nur diru ‘Krizel-Kru’al mi.”

“Cu tio kolerigos vin?”demandis la knabo.

“Ege.”

“Kion gi signifas?”demandis Cifoneroj.

“Mi ne scias, tial gi tiom kolerigas min,”respondis la Vuzo.

Li ekstaris proksime al la barilo, kun sia kapo apud unu el la tabuloj, kaj Cifoneroj elkriis “Krizel-Kru!”Poste Ojo diris “Krizel-Kru!”kaj la Vitra Kato diris “Krizel-Kru!”La Vuzo komencis tremi pro kolero kaj malgrandaj fajreroj saltis el liaj okuloj. Vidante tion, ili ciuj kriis “Krizel-Kru!”kune, kaj tio instigis la okulojn de la besto ardi per fajro tiel feroce ke la bartabulon tra ?s la fajreroj kaj gi komencis fumi.

Baldau gi ek ?amis, kaj la Vuzo retrenpasis kaj diris triumfe:

“Aha!Tio bone sukcesis. Bonega penso estis via, ke vi ciuj kune kriu, car tio plejkolerigis min. Belaj fajreroj, cu ne?”

“Vera piroteknikajo,” respondis Cifoneroj, admire.

Post kelkaj momentoj la tabulo jam brulis plurajn metrojn, lasante aperturon su ?ce grandan por ke ili ciuj trapasu. Ojo derompis kelkajn brancojn de arbo kaj per ili li batis la fajron gis estingi gin.

“Ni ne volas bruligi la tutan barilon,”diris li, “car la ?amoj a l t irus la atenton de la Mangtulaj kultivistoj, kiuj poste venus kaj rekaptus la Vuzon. Mi kredas ke ili multe surprizigos kiam ili trovos ke li eskapis.”

“Tiel estos,”deklaris la Vuzo, ridante gaje. “Kiam ili trovos ke mi forestas la kultivistoj multe ektimos, car ili anticipos ke mi elmangos iliajn mielabelojn, kiel antaue.”

“Tio memorigas min,”diris la knabo, “ke vi devas promesi min ke vi ne mangos mielabelojn dum vi estos kun ni.”

“Ec ne unu?”

“Ec ne unu. Vi embarasus nin ciujn, kaj ni ne risku pli da problemoj ol nepre necesos. Mi mangigos al vi iom da pano kaj fromago kiom vi volos, kaj tio devos kontentigi vin.”

“Bone;mi promesos,”diris la Vuzo, felice. “Kaj kiam mi promesas ion vi povas dependi de gi, car mi estas kvadrata.”*(*Ci tiu kaj la cisekvaj alineoj uzas Anglalingvajn vortludojn:“kvadrata” = ?dinda, stabila;“kurb(igint)a”=ne ?dinda, malhonesta.)

“Mi ne komprenas kial tio gravas,”komentis la Mikscifona Knabino, dum ili trovis la padon kaj daurigis sian veturon.

“La formo ne kauzas honestecon, cu?”

“Kompreneble gi kauzas tion,”respondis la Vuzo, tre decideme. “Neniu povus ?di la Kurbigintan Magiiston, ekzemple, guste car li estas kurba;sed kvadrata Vuzo ne povus fari ion kurban ec se li volus.”

“Mi estas nek kvadrata nek kurba,”diris Cifoneroj, rigardante sian dikan korpon.

“Ne;vi estas ronda, do vi povus agi iel ajn,”asertis la Vuzo. “Ne kulpigu min, Fraulino Belegeco, car mi suspekteme rigardas vin. Multaj satenaj rubandoj havas katunajn dorsojn.”

Cifoneroj ne komprenis tion, sed si maltrankvile pensis ke si mem havas katunan dorson. Gi kompaktigas kelkfoje kaj kauzas ke si estu malalta kaj dikega, kaj tiam si devas ruli sin en la vojo gis sia korpo reetendigis.

Ili ankorau ne tre malproksimen iris kiam Fusulo, kiu jam antauenkuris, revenis saltante por diri ke la vojo el ?avaj brikoj estas antau ili. Tuj ili rapidis antauen por vidi kiel aspektas tiu fama vojo.

Gi estis larga vojo, sed ne rekta, car gi vagis trans montoj kaj valoj kaj elektis la plej facilajn trairejojn. Giaj tutaj longo kaj largo estis pavimitaj per glataj brikoj el brila ?avo, do gi estis plata kaj ebena krom kelkloke kie la brikoj estis diserigintaj au elprenitaj, lasante truojn kiuj povus stumbligi neatentantojn.

“Mia demando estas,” diris Ojo, rigardante ambaudirekte lau la vojo, “kiun direkton elekti.”

“Kien vi celas iri?”demandis la Vuzo.

“Al la Smeralda Urbo,”li respondis.

“Do iru okcidenten,”diris la Vuzo. “Mi su ?ce bone konas ci tiun vojon, car mi casis multajn mielabelojn sur gi.”

“Cu vi iam iris al la Smeralda Urbo?”demandis Cifoneroj.

“Ne. Mi estas nature tre retirema, kiel eble vi rimarkis, do mi ne multe partoprenis en la socio.”

“Cu vi timas homojn?”demandis la Mikscifona Knabino.

“Mi?Kun mia korsira mugo —mia terura tremiga mugo?

Nepre ne. Mi nenion timas,”deklaris la Vuzo.

“Mi volegas povi diri la samon,”gemis Ojo. “Mi opinias ke ni ne bezonos timi kiam ni atingos la Smeraldan Urbon, car Oncjo Noncjo diris al mi ke Ozma, nia knabina Reganto, estas tre bela kaj afabla, kaj klopodas helpi ciun kiu renkontas problemojn. Sed oni diras ke estas multaj dangeroj kasigintaj survoje al la granda Feurbo, do ni devos multe zorgi.”