“Post tio,”daurigis la Magiisto, “la maldekstran ?ugilon de ?ava papilio. Tiu koloro troveblas nur en la ?ava lando de la Palpbrumoj, Okcidente de la Smeralda Urbo.”

“Mi trovos gin,”deklaris Ojo. “Cu jen cio?”

“Ho, ne;mi alportos mian Libron de Receptoj kaj vidos kio sekvos.”

Dirinte tion, la Magiisto malslosis tirkeston de sia sranko kaj eltiris libreton kovritan per blua ledo. Trarigardante la pagojn li trovis la deziratan recepton kaj diris:“Mi devos havi 142 mililitrojn da akvo el obskura puto.”

“Kia puto estas tio, sinjoro?”demandis la knabo.

“Puto kien la lumo neniam penetras. La akvo estos alportenda en ora botelo kaj portita al mi sen la ebleco ke lumo atingos gin.”

“Mi akiros la akvon el la obskura puto,”diris Ojo.

“Nu, mi ankau devos havi tri harojn el la pinto de vosto de Vuzo, kaj guton da oleo el la korpo de vivanta homo.”

Ojo aspektis perpleksa pri tio.

“Bonvolu diri, kio estas Vuzo?”li demandis.

“Ia besto. Mi neniam vidis gin, do mi ne povas diri detalojn,”respondis la Magiisto.

“Se mi povos trovi Vuzon, mi akiros la harojn el gia vosto,” diris Ojo. “Sed cu efektive estas oleo en la korpo de homo?”

La Magiisto regardis la libron, por certigi.

“Tion postulas la recepto,”li respondis, “kaj kompreneble ni devos akiri cion postulatan, car nur tiel la sorco sukcesos.

La libro ne diras ‘sango’;gi diras ‘oleo, ’kaj devas esti oleo ie en la korpo de vivanta homo, alie la libro ne postulus gin.”

“Bone,”respondis Ojo, klopodante ne senti senesperon; “mi penos trovi gin.”

La Magiisto rigardis la malgrandan Mangtulan knabon iom dubeme kaj diris:

“Cio ci signifos longan veturon por vi, eble plurajn longajn veturojn;car vi devos traserci plurajn el la diversaj landoj de Oz por akiri la bezonajojn.”

“Mi scias tion, sinjoro;sed mi devos fari mian plejeblon por savi Oncjon Noncjon.”

“Kaj ankau mian kompatindan edzinon Margolote.

Savante unu vi savos la alian, car ambau kune staras kaj la sama miksajo revivigos ambau. Faru vian plejeblon, Ojo, kaj dum via foresto mi komencos la sesjaran laboron prepari novan amason de la Pulvoro de Vivo. Tiel, se vi misfortune malsukcesos akiri iun el la bezonajoj, neniom da tempo estos perdita. Sed se vi sukcesos vi devos reveni ci tien laueble plej rapide, kaj tiel mi ne devos plu lacige kirladi kvar kaldronojn per ambau piedoj kaj ambau manoj.”

“Mi tuj komencos mian veturon, sinjoro,”diris la knabo.

“Kaj mi akompanos vin,”deklaris la Mikscifona Knabino.

“Ne, ne!”kriis la Magiisto. “Vi ne rajtas foriri de ci tiu domo. Vi estas nur servistino kaj ne estas maldungita.”

Cifoneroj, kiu gis tiam dancadis tra la cambro, haltis kaj rigardis lin.

“Kio estas servistino?”si demandis.

“Knabino kiu servas. Ia —ia sklavino,”li klarigis.

“Bone,”diris la Mikscifona Knabino, “mi servos vin kaj vian edzinon, helpante Ojon trovi la bezonajojn. Vi bezonas multajn, sciu, kaj ili ne estas facile troveblaj.”

“Estas vere,”gemis D-ro Pipt. “Mi bone konscias ke Ojo entreprenas seriozan taskon.”

Cifoneroj ridis, kaj rekomencante sian dancadon si diris:

“Jen tasko por knab’kun cerbo:

Ses-folia plant’au herbo;

Ole’el vejnoj de vivanto, Haroj tri el Vuza vost’sen banto, Kaj akvo el obskura puto, Necesas por la sorca tuto.

Flugalon de ?avpapilio

Inkludu Oj en l’ambicio.

Kaj se li trovos ciun eron, Dok. Pipto faros sorcaferon; Se li ne trovos, ciam plu Restos Oncjo nur statu’.”

La Magiisto rigardis sin penseme.

“Sendube kompatinda Margotole erare donis al vi iom de la kvalito de poezio,”li diris. “Kaj, se tio estas vera, mi ne faris su ?ce bonan kvalitajon kiam mi preparis gin, au vi ricevis tro au maltro. Tamen, mi opinias ke mi lasos vin akompani Ojon, car mia kompatinda edzino ne bezonos vian servadon antau ol si revivigos. Ankau mi kredas ke eble vi povos helpi la knabon, car via kapo sajnas enhavi kelkajn pensojn kiujn mi ne anticipis trovi en gi. Sed bone prizorgu vin, car vi estas memorigilo pri mia kara Margolote. Zorgu ne sirigi, car via enhavo povus elfali. Unu el viaj okuloj aspektas nesu ?ce alkudrita, kaj vi eble bezonos rekudri gin pli adekvate. Se vi tro parolos vi trivos vian skarlatan plusan langon, kies randoj devus esti kudritaj. Kaj memoru ke vi apartenas al mi kaj vi devos reveni ci tien tuj kiam via entrepreno estos plenumita.”

“Mi akompanos Cifonerojn kaj Ojon,”anoncis la Vitra Kato.

“Mi malpermesas,”diris la Magiisto.

“Kial?”

“Vi tre baldau rompigus, kaj vi estus tute senutila al la knabo kaj la Mikscifona Knabino.”

“Bonvolu permesi ke mi kontraudiru vin,”respondis la kato, per aroganta tono. “Tri kapoj estas pli bonaj ol du, kaj mia palruga cerbo estas bela. Oni povas vidi gin funkcii.”

“Nu, kuniru,”diris la Magiisto, iritite. “Vi ja estas nur geno kaj mi volonte malvidos vin.”

“Do dankon pro nenio,”respondis la kato, rigidmaniere.

D-ro Pipt prenis malgrandan korbon el sranko kaj pakis plurajn objektojn en gin. Poste li transdonis gin al Ojo.

“Jen kelkaj mangajoj kaj aro da sorcoj,”li diris. “Mi ne povas doni al vi pli, sed mi estas certa ke vi trovos amikojn dum via veturo kiuj helpos vin dum via sercado. Prizorgu la Mikscifonan Knabinon kaj revenigu sin sekure, car si versajne montrigos utila al mia edzino. Kaj rilate al la Vitra

Kato —kiu guste nomigas Fusulo —se si genos vin mi nun permesas ke vi disrompu sin, car si ne estas respektema kaj si ne obeas min. Mi erare donis al si la palrugan cerbon, sciu.”

Post tio Ojo iris al Oncjo Noncjo kaj kisis la marmoran vizagon de la maljunulo tre tenere.

“Mi provos savi vin, Oncjo,”li diris, guste kvazau la marmora statuo povus audi lin;poste li premis la kurbigintan manon de la Kurbiginta Magiisto, kiu jam okupis sin per pendigado de la kvar kaldronoj en la kameno, kaj preninte sian korbon li eliris la domon.

La Mikscifona Knabino sekvis lin, kaj sekvis ilin la Vitra Kato.

Ojo antau tiam neniam veturis do li sciis nur ke la pado lau la monto ?anko kondukas al la Mangtula Lando, kie multegaj personoj logas.

Cifoneroj estis tute nova do oni supozus ke si sciis nenion pri la Lando Oz, kaj la Vitra Kato agnoskis ke si neniam vagis tre for de la domo de la Magiisto. Komence estis nur unu pado antau ili, do ili ne povis maltra ? la direkton, kaj dum kelka tempo ili marsis tra la densa arbaro silente pensante, al ciu imponis la graveco de la aventuro kiun ili entreprenas.

Subite la Mikscifona Knabino ridis. Estis amuze vidi sin ridi, car siaj vangoj faltigis, sia nazo suprentirigis, siaj argentbutonaj okuloj scintilis kaj sia buso komike kurbigis ce la anguloj.

“Cu io placis al vi?”demandis Ojo kiu sentis sin solena kaj sengoja pro pensado pri la malfelica sorto de sia onklo.

“Jes,”si respondis. “Via mondo placas al mi, car gi estas kurioza mondo, kaj la vivo en gi estas ec pli kurioza. Jen mi, farita el malnova litkovrilo kaj intencita kiel sklavino por Margolete, estigita libera kiel la aero de akcidento kiun neniu el vi povus antauvidi. Mi guas la vivon kaj vidi la mondon, dum la virino kiu faris min staras senhelpe kiel ligna bloko.

Se tio ne estas su ?ce amuza por ridigi, mi ne scias kio do estus.”

“Vi ankorau ne vidis multon de la mondo, mia kara senkulpa Cifoneroj,”komentis la Kato. “La mondo ne konsistas nur el la arboj kiuj ciu ?anke cirkauas nin.”

“Sed ili estas parto de gi, kaj ili estas vere belaj arboj,” respondis Cifoneroj, balancante sian kapon gis siaj brunaj lanfadenaj bukloj ?irtis en la venteto. “Mi vidas ke inter ili kreskas belaj ?likoj kaj sovagaj ?oroj, kaj molaj verdaj muskoj. Se la cetero de via mondo estas nur duone tiom bela mi gojos ke mi vivas.”

“Mi ja ne scias kiel aspektas la cetero de la mondo,” diris la kato, “sed mi intencas informigi.”