Jupiter wzruszyl ramionami.

– Kto wie? Madeline Bainbridge mogla wiedziec o nim cos kompromitujacego. Cos, co go kompromituje nawet po latach.

– Mysle, ze nalezy zatelefonowac na policje – Beefy podniosl sie z krzesla. – Niezrecznie bedzie wyjasniac, skad wiemy to, co wiemy, ale trzeba ich zawiadomic. Tu chodzi o filmy Madeline Bainbridge, a maja one nieoceniona wartosc. Zatelefonujmy jednak z mojego mieszkania. W zasadzie nie mamy zadnego prawa przebywac tutaj.

W czasie krotkiej jazdy do domu Beefy byl coraz bardziej podekscytowany.

– Wujowi Willowi spadnie kamien z serca – mowil, otwierajac drzwi mieszkania. – Z cala pewnoscia to Thomas jest winowajca w sprawie kradziezy filmow. Jesli jeszcze policja znajdzie dowod na jego udzial w podpaleniu wydawnictwa, wuj Willy bedzie wolny od podejrzen!

Beefy przeszedl cale mieszkanie, nawolujac wuja, ale bezskutecznie.

– To dziwne. Wyszedl z domu rano, zaraz po waszym odejsciu. Mowil, ze chce zagrac w golfa. Powinien juz wrocic.

Nagle zaniepokojony, Beefy poszedl do sypialni wuja. Chlopcy zostali w salonie, skad slyszeli, jak otwiera szafe, potem trzask i loskot przewracanych przedmiotow.

Po kilku minutach Beefy wrocil do salonu.

– Wyjechal. Musial tu wrocic pod moja nieobecnosc i sie spakowac. Brakuje jednej malej walizki. Pewnie… pewnie wpadl w panike i uciekl. Nie mozemy teraz telefonowac na policje. W tej sytuacji pomysla, ze rzeczywiscie to on podpalil wydawnictwo.

– Tak sie czesto sadzi, kiedy podejrzany znika – powiedzial Jupiter.

– Poza tym, czy jestesmy absolutnie pewni, ze tego nie zrobil?

– Dzis rano, tuz przed wyjsciem, prosilem cie, zebys zatelefonowal do ludzi, u ktorych twoj wuj gral w brydza, podczas gdy stad znikl rekopis – powiedzial Jupiter.

– Telefonowalem – odparl znekany Beefy. – Wuj Willy przyjechal tam dopiero o wpol do jedenastej. Powiedzial, ze byl maly wypadek na Beverly i utknal w korku.

– Mogl wiec zarowno podlozyc ogien w Amigos Press, jak i zabrac stad rekopis – stwierdzil Jupe.

Beefy skinal glowa.

– Nie moge sobie wyobrazic wuja Willa w roli podpalacza, ale mial motyw. Brakowalo mu pieniedzy. Ale po jakie licho mialby ukrasc manuskrypt panny Bainbridge?

Jupiter zmarszczyl czolo i szczypal dolna warge – byl to znak glebokiej koncentracji.

– Czy w rekopisie moglo byc cos, co by mu szkodzilo? Czy znal w mlodosci panne Bainbridge? Moze dlatego mowil o niej zawsze tak pogardliwie?

Jupiter znow sie zamyslil, wreszcie westchnal.

– Wszystkie drogi rozumowania prowadza nas do tajemnicy Madeline Bainbridge. Tylko ona wie, co zawieraly jej wspomnienia, i tylko ona moze nam powiedziec, kto chcialby zapobiec ich publikacji. Musimy po prostu z nia porozmawiac, i to pod nieobecnosc Marvina Graya.

– Ale jak dotrzec do panny Bainbridge? – zapytal Beefy. – Nie odpowiada na telefony. Nie wychodzi z domu. Byc moze nawet nie otwiera wlasnej korespondencji.

– Zatelefonuj do Graya i umow sie z nim na spotkanie – zaproponowal Jupe. – Powiedz, ze musisz omowic sprawe przy obiedzie. Wybierzesz dobra restauracje i postarasz sie, zeby obiad trwal dwie godziny. To da nam dosc czasu, zeby sie dostac do Madeline Bainbridge.

– Ale… ale o czym mam z nim rozmawiac?

– Ktoregos dnia musisz mu i tak powiedziec, ze rekopis przepadl – odpowiedzial Bob.

– Ale… ale wy go przeciez odzyskacie!

Jupiter potrzasnal glowa.

– Minely trzy dni od jego znikniecia, a niewiele rzeczy da sie latwiej zniszczyc niz manuskrypt. Prawdopodobnie nigdy go nie odzyskamy i predzej czy pozniej trzeba o tym Marvina Graya zawiadomic. Rownie dobrze mozesz to zrobic teraz.

Beefy jeknal.

– Dobrze. Zrobie, co bede mogl.

Wyszedl do przedpokoju zatelefonowac. Wrocil po paru minutach.

– Okay. Spotykamy sie z Grayem jutro o wpol do pierwszej w “Coral Cove” w Santa Monica.

– Dobrze – powiedzial Jupiter.

Pete mial jednak watpliwosci.

– Jestes taki pewien, ze uda nam sie zobaczyc z panna Bainbridge? – mowil. – Moze ona nie otwiera drzwi, kiedy nie ma w domu Graya? Albo ta Klara Adams nas do niej nie dopusci. I nie zapominaj, ze tam jest jeszcze pies. Duzy doberman!

– O niczym nie zapomnialem – odparl Jupe. – Mysle, ze jesli bedzie nam na tym zalezalo i bardzo sie postaramy, zobaczymy sie z Madeline Bainbridge.

Lecz w poludnie nastepnego dnia nawet Jupitera ogarnely pewne obawy. Odbyli wraz z Pete'em i Bobem cala trase rowerami; wzdluz autostrady, szosa przez wzgorza, az po odgalezienie zwirowej drogi do posiadlosci Madeline Bainbridge. Tu ukryli sie wraz z rowerami, wsrod oleandrow rosnacych dziko na skraju pol.

– Stad zobaczymy Marvina Graya, jadacego do miasta – powiedzial Jupe. – Miejmy nadzieje, ze przed wyjsciem z domu nie wypusci psa na dwor. Jesli to zrobi i natkniemy sie na psa, bedziemy po prostu stali bez ruchu i wolali Madeline Bainbridge na pomoc.

Mowiac to, wygladal zza oleandrow. Z rancza panny Bainbridge wyjezdzal wlasnie na droge jakis samochod.

– To Gray – powiedzial Bob.

Ciemnoszary mercedes przemknal obok chlopcow, wzbijajac chmure pylu. Gdy znikl za zakretem szosy, Jupiter, Pete i Bob wyprowadzili swe rowery na droge. Wjechali przez brame rancza i dalej przez cytrynowy zagajnik. Pies sie nie pokazal, dopiero gdy zajechali przed dom i zsiedli z rowerow, rozleglo sie wsciekle ujadanie.

– Och, pieknie! – jeknal Pete.

Weszli na stopnie i Jupiter nacisnal dzwonek. Slyszeli, jak brzeczy gniewnie gdzies w glebi domu. Czekali.

Nikt nie nadchodzil i Jupiter zadzwonil jeszcze raz.

– Panno Bainbridge! Panno Adams! – wolal. – Prosze otworzyc drzwi!

Pies zaczal atakowac drzwi, drapal je wsciekle.

– Chodzmy stad, co? – powiedzial Pete.

– Panno Bainbridge! – wolal Jupiter.

– Kto tam? – rozlegl sie czyjs glos za drzwiami. – Cicho, Bruno! Dobry piesek.

– Czy to panna Adams? – zapytal Jupiter. – Prosze otworzyc. Nazywam sie Jupiter Jones. Mam pani cos bardzo waznego do powiedzenia.

Rozleglo sie gmeranie przy zamku i drzwi uchylily sie na pare centymetrow. Para wyblaklych niebieskich oczu wyjrzala zza nich z senna ciekawoscia.

– Odejdz – powiedziala Klara Adams. – Czy nie wiesz, ze nie nalezy tu dzwonic? Nikt tego dzwonka nie uzywa.

– Musze sie zobaczyc z panna Bainbridge. Przychodze od jej wydawcy.

– Wydawcy? – powtorzyla Klara Adams. – Nie wiedzialam, ze Madeline ma wydawce.

Cofnela sie, otwierajac drzwi szeroko. Byla potargana, wlosy sterczaly w nieladzie wokol jej twarzy, a oczy, patrzace wprost na Jupitera, zdawaly sie niczego nie widziec.

– Panno Adams, czy pani sie dobrze czuje? – zapytal Jupe.

Zmruzyla senne oczy, a pies zawarczal.

– Czy moge pania prosic o zamkniecie gdzies psa? On… dziala nam wszystkim na nerwy.

Klara Adams wziela psa za obroze i podeszla chwiejnie do kuchni. Zamknela go tam i wrocila do holu.

– Madeline? – zawolala. – Gdzie jestes, Madeline? Chodz tutaj, prosze. Jacys chlopcy chca sie z toba widziec.

Jupe sie rozgladal. Widzial salon z jego surowymi, drewnianymi fotelami. Widzial jadalnie z jej lawami bez oparc. Nasluchiwal, lecz nie dobiegal go zaden dzwiek, poza powolnym tykaniem zegara w salonie.

– Ten dom jest jak zaczarowany zamek – powiedzial. – Nie ma tu zadnego ruchu. Nikt tu nie przychodzi ani stad nie wychodzi.

– Nie przychodzi ani nie wychodzi – powtorzyla Klara Adams sennym, ochryplym glosem. – Kto by przychodzil? Nikogo nie widujemy. Kiedys tu bylo bardzo milo, ale juz nie jest. A kiedy nie ma Marvina… – Zamilkla i zdawala sie nad czyms zastanawiac. – Co sie dzieje, kiedy nie ma Marvina? Trudno to sobie wyobrazic. On zawsze jest. Ale gdzie jest teraz?

– Ona sie zachowuje jak znarkotyzowana – szepnal Pete do Jupe'a.

– Nie ulega watpliwosci – odparl Jupe szeptem i zwrocil sie glosno do Klary: – Gdzie jest Madeline Bainbridge?