1 Παύλος, απόστολος του Χριστού Ιησού με το θέλημα του Θεού, και ο Τιμόθεος ο αδελφός προς την εκκλησία του Θεού που είναι στην Κόρινθο μαζί με όλους τους αγίους που είναι σε όλη την Αχαΐα. 2 Χάρη σ’ εσάς και ειρήνη από το Θεό Πατέρα μας και από τον Κύριο Ιησού Χριστό.

3 Ευλογητός ας είναι ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Πατέρας των οικτιρμών και Θεός κάθε παρηγοριάς, 4 που μας παρηγορεί πάνω σε όλη τη θλίψη μας, για να μπορούμε κι εμείς να παρηγορούμε αυτούς που είναι σε κάθε θλίψη με την παρηγοριά που παρηγοριόμαστε εμείς οι ίδιοι από το Θεό. 5 Γιατί καθώς περισσεύουν τα παθήματα του Χριστού σ’ εμάς, έτσι μέσω του Χριστού περισσεύει και η παρηγοριά μας. 6 Αλλά είτε θλιβόμαστε, αυτό γίνεται για τη δική σας παρηγοριά και σωτηρία· είτε παρηγοριόμαστε, αυτό γίνεται για τη δική σας παρηγοριά που ενεργείται μέσω της υπομονής σας στα ίδια παθήματα που κι εμείς πάσχουμε. 7 Και η ελπίδα μας είναι βέβαιη για σας, επειδή ξέρουμε ότι όπως είστε συμμέτοχοι στα παθήματα έτσι θα είστε συμμέτοχοι και στην παρηγοριά. 8 Δε θέλουμε, λοιπόν, εσείς να αγνοείτε, αδελφοί, για τη θλίψη που μας έγινε στην επαρχία της Ασίας· γιατί υπερβολικά πάνω από τη δύναμή μας δεχτήκαμε βάρος, ώστε να απελπιστούμε και για τη ζωή μας. 9 Αλλά εμείς οι ίδιοι είχαμε αποδεχτεί μέσα μας την καταδικαστική απόφαση του θανάτου, για να μην έχουμε πεποίθηση στους εαυτούς μας, αλλά στο Θεό που εγείρει τους νεκρούς. 10 Αυτός από τόσο μεγάλο θάνατο μας έσωσε και θα μας σώσει, στον οποίο έχουμε ελπίσει ότι και ακόμα στο μέλλον θα μας σώζει, 11 ενώ συμβοηθάτε κι εσείς με τη δέηση για μας, ώστε να γίνει ευχαριστία για μας με πολλούς τρόπους από πολλά πρόσωπα για το χάρισμα της σωτηρίας που δόθηκε σ’ εμάς.

12 Γιατί η καύχησή μας είναι αυτή: η μαρτυρία της συνείδησής μας ότι με απλότητα και με ειλικρίνεια από το Θεό και όχι με σοφία σαρκική, αλλά με χάρη Θεού συμπεριφερθήκαμε μέσα στον κόσμο και περισσότερο προς εσάς. 13 Γιατί δε σας γράφουμε άλλα, παρά αυτά που διαβάζετε ή και καταλαβαίνετε· κι ελπίζω ότι ως το τέλος θα καταλάβετε, 14 καθώς και μας καταλάβατε εν μέρει, ότι καύχημά σας είμαστε καθώς ακριβώς κι εσείς δικό μας κατά την ημέρα του Κυρίου μας Ιησού. 15 Και με αυτήν την πεποίθηση ήθελα προηγουμένως να έρθω προς εσάς, για να έχετε διπλή χάρη, 16 και από εσάς να περάσω στη Μακεδονία και πάλι από τη Μακεδονία να έρθω προς εσάς και από εσάς να κατευοδοθώ στην Ιουδαία. 17 Αυτό, λοιπόν, επειδή ήθελα, μήπως άραγε χρησιμοποίησα ελαφρότητα; Ή αυτά που αποφασίζω, κατά σάρκα τα αποφασίζω, ώστε να εξαρτάται από εμένα το ναι να είναι ναι και το όχι όχι; 18 Αλλά πιστός είναι ο Θεός, γιατί ο λόγος μας που κηρύχτηκε προς εσάς δεν είναι ναι και όχι. 19 Γιατί ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, που κηρύχτηκε από εμάς μεταξύ σας, από εμένα και το Σιλουανό και τον Τιμόθεο, δεν έγινε ναι και όχι, αλλά βασιζόμενοι σε Αυτόν έχει γίνει ναι. 20 Γιατί για όσες υποσχέσεις του Θεού υπάρχουν, μέσα σε Αυτόν είναι το ναι. Γι’ αυτό και διαμέσου Αυτού λέγεται από εμάς το “αμήν” στο Θεό προς δόξα του. 21 Και αυτός που μας στερεώνει μαζί σας στο Χριστό και μας έχρισε, είναι ο Θεός, 22 ο οποίος και μας σφράγισε και μας έδωσε τον αρραβώνα του Πνεύματος μέσα στις καρδιές μας. 23 Εγώ, λοιπόν, μάρτυρα το Θεό επικαλούμαι πάνω στην ψυχή μου, ότι επειδή σας λυπάμαι, δεν ήρθα ακόμη στην Κόρινθο. 24 Όχι ότι θέλουμε να κυριαρχούμε στην πίστη σας, αλλά είμαστε συνεργάτες της χαράς σας· γιατί έχετε σταθεί σταθεροί στην πίστη.

1 Γιατί αποφάσισα για τον εαυτό μου αυτό: το να μην έρθω πάλι με λύπη προς εσάς. 2 Γιατί αν εγώ σας λυπώ, τότε ποιος είναι αυτός που με ευφραίνει παρά εκείνος που λυπάται από εμένα; 3 Και έγραψα ακριβώς αυτό, για να μην έχω λύπη, όταν έρθω, από αυτούς που έπρεπε να χαίρω, έχοντας πεποίθηση για όλους σας ότι η δική μου χαρά είναι χαρά όλων σας. 4 Γιατί με πολλή θλίψη και με στενοχώρια στην καρδιά σάς έγραψα, με πολλά δάκρυα, όχι για να λυπηθείτε, αλλά για να γνωρίσετε την αγάπη που έχω περισσότερο για σας.

5 Αν όμως κάποιος έχει λυπήσει, έχει λυπήσει όχι εμένα, αλλά σε κάποιο βαθμό – για να μην υπερβάλλω – όλους εσάς. 6 Είναι αρκετό σε τέτοιον άνθρωπο η επιτίμηση αυτή που προέρχεται από τους περισσότερους, 7 ώστε, αντίθετα, τώρα μάλλον εσείς να τον συγχωρήσετε και να τον παρηγορήσετε, μήπως η περισσότερη λύπη καταπιεί τέτοιον άνθρωπο. 8 Γι’ αυτό σας παρακαλώ να επικυρώσετε σ’ αυτόν την αγάπη σας. 9 Επειδή γι’ αυτό και σας έγραψα, για να γνωρίσω το αποτέλεσμα της δοκιμής σας, αν σε όλα είστε υπάκουοι. 10 Και σ’ όποιον κάτι συγχωρείτε, συγχωρώ κι εγώ. Γιατί κι εγώ ό,τι έχω συγχωρήσει, αν κάτι έχω συγχωρήσει, το έκανα για σας μπροστά στο πρόσωπο του Χριστού, 11 για να μην έχει πλεονέκτημα επάνω μας ο Σατανάς· γιατί δεν αγνοούμε τα διανοήματά του.

12 Όταν ήρθα, λοιπόν, στην Τρωάδα για το ευαγγέλιο του Χριστού και, ενώ μου είχε ανοιχτεί θύρα για τον Κύριο, 13 δεν είχα άνεση στο πνεύμα μου, με το να μη βρίσκω τον Τίτο τον αδελφό μου. Αλλά αφού τους αποχαιρέτησα, εξήλθα για τη Μακεδονία. 14 Ευχαριστώ όμως το Θεό που πάντοτε μας κάνει να θριαμβεύουμε με το Χριστό και που την οσμή της γνώσης του τη φανερώνει μέσα από εμάς σε κάθε τόπο. 15 Γιατί είμαστε ευωδία του Χριστού για το Θεό μεταξύ αυτών που σώζονται και μεταξύ αυτών που χάνονται. 16 Για κάποιους οσμή από θάνατο σε θάνατο, για άλλους οσμή από ζωή σε ζωή. Και ποιος είναι ικανός γι’ αυτά; 17 Γιατί δεν είμαστε σαν τους πολλούς που καπηλεύονται το λόγο του Θεού, αλλά ως άνθρωποι με ειλικρινή κίνητρα, αλλά ως άνθρωποι σταλμένοι από το Θεό μιλούμε απέναντι στο Θεό ενωμένοι με το Χριστό.

1 Αρχίζουμε πάλι τους εαυτούς μας να συνιστούμε; Ή μήπως έχουμε ανάγκη όπως μερικοί από συστατικές επιστολές προς εσάς ή από εσάς; 2 Η επιστολή μας εσείς είστε, γραμμένη μέσα στις καρδιές μας, που γνωρίζεται και διαβάζεται από όλους τους ανθρώπους. 3 Και φανερώνεστε ότι είστε επιστολή Χριστού που γράφτηκε με τη διακονία μας, γραμμένη όχι με μελάνι, αλλά με το Πνεύμα του ζωντανού Θεού, όχι σε πλάκες λίθινες, αλλά σε πλάκες σάρκινων καρδιών. 4 Και τέτοια πεποίθηση την έχουμε στο Θεό μέσω του Χριστού. 5 Όχι ότι από μόνοι μας είμαστε ικανοί να λογαριάσουμε κάτι σαν να προερχόταν από τους εαυτούς μας, αλλά η ικανότητά μας είναι από το Θεό, 6 ο οποίος και μας έκανε ικανούς διακόνους καινούργιας διαθήκης, όχι γράμματος, αλλά Πνεύματος· γιατί το γράμμα σκοτώνει, αλλά το Πνεύμα ζωοποιεί. 7 Αν, λοιπόν, η διακονία του θανάτου με γράμματα τυπωμένα σε λίθους ήρθε με δόξα, ώστε να μη δύνανται να ατενίσουν οι γιοι Ισραήλ στο πρόσωπο του Μωυσή εξαιτίας της δόξας του προσώπου του, η οποία επρόκειτο να καταργηθεί, 8 πώς η διακονία του Πνεύματος δε θα είναι με περισσότερη δόξα; 9 Γιατί αν στη διακονία της κατάκρισης υπάρχει δόξα, πολύ περισσότερο η διακονία της δικαίωσης περισσεύει σε δόξα. 10 Και πράγματι, δεν έχει δοξαστεί το δοξασμένο σε αυτήν την περίπτωση εξαιτίας της υπερβολικής δόξας. 11 Γιατί αν εκείνο που καταργείται ήρθε διαμέσου δόξας, πολύ περισσότερο αυτό που μένει θα είναι με δόξα. 12 Επειδή έχουμε λοιπόν τέτοια ελπίδα, κάνουμε χρήση πολλής παρρησίας 13 και δεν κάνουμε καθώς ακριβώς ο Μωυσής που έθετε κάλυμμα πάνω στο πρόσωπό του, για να μην ατενίσουν οι γιοι Ισραήλ στο τέλος αυτού που επρόκειτο να καταργηθεί. 14 Αλλά πωρώθηκαν οι διάνοιές τους. Γιατί μέχρι τη σημερινή ημέρα το ίδιο κάλυμμα μένει κατά την ανάγνωση της παλαιάς διαθήκης, που δεν ανασηκώνεται, γιατί καταργείται με το Χριστό. 15 Αλλά έως σήμερα, όποτε διαβάζεται ο Μωυσής, ένα κάλυμμα βρίσκεται πάνω στην καρδιά τους. 16 Όποτε όμως κάποιος επιστρέψει προς τον Κύριο, αφαιρείται από γύρω του το κάλυμμα. 17 Και ο Κύριος είναι το Πνεύμα· και όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου, υπάρχει ελευθερία. 18 Όλοι εμείς, λοιπόν, αντικατοπτρίζουμε τη δόξα του Κυρίου με ακάλυπτο πρόσωπο και μεταμορφωνόμαστε στην ίδια την εικόνα του από δόξα σε δόξα, καθώς ακριβώς γίνεται από τον Κύριο, το Πνεύμα.